ای کاش می شد ایکاش !
       « توانستن » را ،
   ز قلّه های حقیر ِ ناتوانی ،
   بر دوش کشانیم .
   آهنگی شویم
   ترانه ء هزار فریاد را
   تا چشم کودکان فقر ،
   « باز » نمیرد هرگز . . .

      در هیمه گاهِ سحر
       که را آتش زده اند
       آنکه از نیاز ،
      شاخه های نماز را جویده است ؟
      و از حقارت و کین ، بارورست ؟
      رخوتی ، به دور زمان
      رخوتی به جان آدمی !!؟
      گرگ ِ تشنهء زمین ولی
      همیشه بیدارست

  چه کسی
  ایمان را زخانه های ما  ربود ؟
    و عشق را
  که منتهای استقامت ست ،
  سر بلندی ما ،
  حقیقت مان بود ، استورایمان بود و چشمانی که
  هیچگاه  به خواب ِ دشمن ، در نیامده بود

    شگفتا !‏ !

 .... اینهمه خاموشی و سکوت ..!!

                                                                  تَوَهّم

                                                              13/09/1385